Şimdi bir semt adı; Vefa

“Tek bedende kaç kişiyiz?”

Ben sana küsüm aslında haberin yok babacığım. Nazım bir tek sana geçmez çünkü.

Neden ve nasıl haberin olmadığını inan bende bilmiyorum. Sakladığım bir şey olduğundan değil aslında, sadece hatırlamak istemediğin biraz da işine gelmeyen anılarımız söz konusu. Sen unutmayı seçtin. Öyle güzel kandırdın ki kendini, hayran kaldım. Belki de çok önemsizdi senin için, yok yok kandırmadın kendini demek ki. Öyle önemsizdi ki seninle sadece seninle yaşadıklarımız, unutuverdin işte o kadar.

Şimdi nerden çıktı bunca sahiplenmek? Nerden çıktı “Oralarda başına bi iş gelecek bizi üzecek” demelerin.

Ne zamandır üzülüyorsun benim için canımın ta içi?

Üzülsen,

                Üzülebilsen,        

                               Böyle kıyar mıydın bana?

Yokluk seninkisi, boşluk. Çok kıymetli evlatların seni yanında çalıştırmaya başlayınca anladın kimin GERÇEK olduğunu. Övmüyorum kendimi sakın yanlış anlama babam. Ben sana kızamıyorum bak hala. Tam on üç yaşımdan beri hiç kızmadım sana. Sosyetik sevgilinle tanıştırdığından beri yani.

Sadece sana bile fazla geldi bence sabrım. Bu kadarına dayabileceğimi sen bile tahmin edemedin sanki. Hadi gel anlaşalım, kabul et.

“Bu yaştan sonra seni kaç kere daha görebileceğiz ki sanki” mantalitesindeki sevgili babam için ben çoktan yitip gitmiştim zaten. Vazgeçmişti çoktan benden. Belki de yirmi iki yıl önce vazgeçmişti, fark edemeyişim normal yine de…

Velhasıl kelam vazgeçtin ya benden, seni böyle severken ben de vazgeçtim senden. Sakın elimi tutmaya çalışma artık. Çünkü eğreti duracağız. Biz o tatlı baba kız figürlerini yaşatamadık ailemizde canımıniçi. Boş ver ben de vazgeçeyim senden. Kaç kere daha göreceğim ki seni artık zaten?

Ağır geldi mi şimdi bu söylediğim? Ölüme benden daha yakın oluşunu hissedişin. Ama hislerinde de yanıldın, şu hayatta attığın her adımda yanıldığın gibi. Kim ölüme daha yakın bilemezsin bitanem.

Belki kaç günümüz kaldı ki beraber yaşanacak derken benim ömrümün kısalığından bahsetmiştin, olamaz mı yani?

Döndürme beni yolumdan, çekme o huzursuz evine gerisin geri. Yapamam çünkü sen de düşün biraz bizi. Düşün ve hak ver artık. Düşün ve miden bulansın artık kendinden. Düşün ve utan artık lütfen utan!

Sen sadece beni değil, bizi sevmedin. Sevemedin belki, sevmeye mecbur bırakıldın. Ama üzgünüm, yapıp etmelerinin sonuçlarına katlanmak var şu canına yandığımın hayatında. Ben baya bi hesap ödedim. Sen de denersen belki geç olmaz bizler için.

Affettim ki ben seni. Ne haddimeyse, affettim işte. Unut gitsin diyeceğim ama; unutmuştun sahi.

Herkesin korktuğu gün; bana o bayram günüydü işte, en vedalaşamamışından.

Adalı Kuzu

Bir “adam” daha tanıdım fani ömür denen ne idüğü belirsiz boşlukta. Önce “kardeş” dedim, sonra baktım ki öz kardeşim olmuş. Bir kız çocuğunu en çok babası korur kollar, hadi onu da yapamadı uzaktan uzağa o mesafelerde, “ne yaparsan yap arkandayım” der. Bana o güveni işte bu oğlan kardeş verdi. Hep istediğimiz sorgulanmamaktır şu hayatta. Yaptığımız saçmalıkları sorgulamasın isteriz eşimiz dostumuz. Ama o Deniz ADA sorguladı bana dair olan her şeyi. Sorgulayışında suçlama yoktu, özbeöz kardeşlik vardı. Çünkü Ece’sini nasıl sahiplendiyse gurbetinde, sınavında, beni de öyle sahiplendi. Belki daha çok doluydum ona göre bu gurbetlerde. Ama yalnızdım işte. O da hiç bırakmadı elimi. Yarın Hamburg’una dönse de, on yıl dahi geçse bir araya geldiğimizde kaldığımız yerden devam edeceğiz eminim. 

Neye mi? 

Rakı içmeye.

Rakıyı sek içer o. Adamlığını test etmeyi o saatten sonra bıraktım zaten. Yani rakıyı susuz içtiğini gördükten sonra.

Karşındaki arkadaş, eş, dost her neyse senin kahvenden tut rakına kadar neyi nasıl içtiğini biliyorsa, ötesi sorgulanmaz.

Bizde beklentiler hep düşüktü. Sadece istedik kardeşimiz rakıyı nasıl içtiğimizi bilsin. Öyle olursa bizi iyi tanıyordur çünkü.

Zerre tanımadığın biriyle gece üçten sabah ona kadar sohbet edebiliyorsan dinlemeyi iyi biliyorsun demektir.

Ben iyi bilirim –mütevazi olamam– o da çok iyi bilir dinlemeyi. Küçümsemeyelim, herkes karşısındaki dinlemez dinleyemez kolay kolay.

Kan çekmiş bir kere canına yandığım Ege’sinden. Acılarımız, yaşadıklarımız bir olmasa da birmiş gibi yapmayı öğrendik.

Hayallerimiz de bir oldu bak şimdi. Ona göre Hamburg’da, bana göre Ayvalık Alibey Cunda adasında bir sahil meyhanesi.

Mavi beyaz tüm sandalyeler ve müziklerin sıralamasını bizim yaptığımız.

Aslında sadece ‘playlist’ yapmak için meyhane açmak istediğimiz doğrudur. Mekanı biz batırırız diye de düşünmüyor değiliz ama, hayal ya işte. Çardaklar olsun üstünde, herkes efkardan içsin, keyfe rakı içebilen azdır çünkü.

Bir de ne öğrenmiştik “önce kiminle içtiğine bakacaksın sonra kime içtiğine, çünkü kolay kırılır rakı kadehi” tabelamız olsun.

Bizi kimler yarı yolda bıraktıysa ders olsun birer birer, biz birbirimizin kıymetini bildikten sonra önemi yok mekanların.

Özetle bu adam benim düğünümde kerimoğlu oynayacak adamdır a dostlar. Daha nasıl göstereyim ki sevdiğimi? Benim için kıstaslar böyle; rakıyı susuz içenler, kerimoğlu veya harmandalı oynayabilenler. Ama bizler için, bizim yanımızda.

İyi ki varsın Deniz ADA, sarhoşun mektubu okunur mu okunmaz mı tartışalım istersen gel bi. Umarım hayal ettiğin her şey senin kapını çalsın daha fazla emek sarf etmeden. Ki gitme bir yerlere.

Eğer çevrende senin muhabbetini seven ya da sadece muhabbetin için her gün hem de her gün yanına gelen insanlar varsa, onları kimselere değişme!

Bugüne kadar her şeyi ben yapacağım, çözeceğim diyordun hani noldu?

Sadece sabahları seni işe bırakan adama kızıyordun “benliğimden gidiyor” diyerek. Noldu da koyverdin şimdi, noldu da senin için çabalayanları hoş görüyorsun?

Çünkü çıkarsızlar!

İyi ki de varlar.

Hadi gel saçma sapan bir dürümcüde gitar çalıp Haktan şarkıları söyleyelim Beethoven’cuların yanında.

 

Senin bu hayatta yitireceğin hiçbir şeyin yok. Bu dünyaya çırılçıplak geldiğinin ve çırılçıplak öleceğinin de farkındasın. Şimdi de çırılçıplaksın işte, ne çıkar var, ne korku, ne endişe: Bembeyaz bu boşluk sendeki. Zaten oldum olası hep uçurumun kenarında yaşadın; ancak bu sefer farklı! Şiirin tamamı için: Saman Sarısı

Hüzün ve Mutluluk

“Hiçbir evliliğimde gelinlik nasip olmadı bana. Öyle kimselere vurulmadım. Hep adamlar musallat oldu bana. Ben bir kez aşık oldum aslında, o da Suudi Arabistan sefiri Tevfik Hamza idi. Evlendik sefire oldum. Ama şarkıcı olduğum için hükumeti istemedi, bizi ayırdı. Hayatımda ilk kez bir erkeğin omuzlarımdan bütün yükü alarak beni sevebileceğini onda gördüm.”

                                                                                                              /Müzeyyen Senar

                                                                                                                    1918 - ∞

Evet, bugün o soylu ve asil kadını kaybettik. Tam da Cem Karaca'nın ölüm yıl dönümünde.

Müzeyyen Senar’ı yaratan Allah rakıyı neden yasaklasın?

Düşün biraz.

Aynaya bak mesela.

Sadece aşık olmadan önceki değil, tüm bunları yaşamadan önceki haline ne kadar benziyor?

Aynaya bak ki, beni ve ya bizleri yargılamadan önce gözlerini gör, fark et. Onlar bile yalan söyleyebilir sana değil mi ama?

Sevdirme istedim kendini bana. Öyle güzel bakma, öyle incecik şeyleri düşünüp öyle yaklaşma bana. Merhametine aşık etme beni.

“Gece sessiz nefessiz

                Gece sensiz çaresiz

                               Gece korkunç karanlık

                                               Gece yalnız, huzursuz

                                                               Gece uzun, uykusuz…”

Yine sessiz usulca, tabiri caizse uyandırmadan gideceksin.

Her gecenin bir sabahı olduğu gibi her güzel başlangıcın –tıpkı gecelerdeki gibi– hassas yüreğimizi kavuracak bitişleri bekliyor bizleri.

Güzel isimler vardı ömrümüzde. Akılda kalıcı olmayan, dikkate alabilenin unutmadığı isimler.

Farklı bir şey vardır o isimlerde. Derdimi, sesimi, şarkılarımı, günahlarımı ve kalemimi dinlemeyi seven herkes gibi olmazlar umarım.

Çaresizlik midir yoksa güzel kokulu, başımın omzuna tam oturduğu bir omzun eksikliği midir bilmem. “Bana iyi geliyor”la başlar, “Aramaz oldu”yla biter sonuçta ikibinonbeşte her şey.

Gözlerine bakarken söylemeye çalışıp da sustuğun anda, “Ben de seni” diyerek tamamlamıştı bütün eksikleri. Sorgusuz sualsiz başlasın bir kere de her şey. Yaşayarak tanıyalım birbirimizi ne olur ki? Görücü usulü hep mutluluk getirmiyor muydu zaten. Bazen kendinden çok beni düşündüğünü hissediyorum. Hatta ilk kapımı çaldığında yüreği, sadece yaralarımı sarmak için burada olduğunu düşünmüştüm.

Şimdi hiç şüphe etmeden kuşkusuz, düşüncesiz çıktık yolumuza. Samimiyetine kolay kolay inanılmaz –ya da kanılmaz diyelim– herkesin. Sorgulamadı iki tarafta birbirini. Geçmişe dönüp bakmadı. “Neden?” ya da “Nasıl?” denmedi. Şimdi aşık olduğumuz yönlerimizi yarın değiştirmeye çalışmayacağız. Sadece bunun sözünü aldık.

Mutluluğu yazmanın zamanı gelmişti artık.

İlk göz ağrısı ayrıdır elbette.

İlk acı kıymetlidir.
Tanırsın, alışırsın, öğrenirsin.
Asıl son göz ağrın başkadır.
Bildiğin bir şeyi defalarca yaşıyor olmak yorar.
Mutlu da eder aslında.
Hâlâ bu kadar üzülüyor olduğuna sevinirsin.
"Hâlâ sevebiliyormuşum meğer" dersin.
Yeri başkadır.
Büyürsün, unutmazsın.
İlk göz ağrını anarken gülümsersin de son göz ağrına gülümserken gözlerin dolar.

Öylesine bi hikaye'

Kız evden çıktı, çıkarken adamın ona verdiği bilekliği cebine attı. Yüzüne karşı söylemediklerini mesajla telefonuna attı. Adam arabada bekliyordu, havadan sudan konuştular.

Bilekliği verdi kız "çok taktım ama artık kutuda duruyor sende kalsın" dedi. Adam bilekliği aldı, aklına o bilekliği kıza verdiği gün geldi mi bilinmez, sevdi mi kızı bilinmez, üzüldü mü bilinmez. Adam tam bir bilinmez.

"Gidiyor musun?" dedi kıza 
"Hayır ama ha şimdi ha 4 ay sonra" dedi kız,
"Haklisin" dedi adam,
"Benim için ha şimdi ha 4 ay sonra"

O sözden sonra sustular, kız anladı ki değil o bileklik dünyalar gelse adam anlamayacak, bilmeyecek, gelmeyecek, hissetmeyecek adam, sevmeyecek.

Kızın içinde yaşananlar, dilinde söylese de faydası olmayanlar, gözünde aktı akacak yaşlar; adamın yüzünde vurdumduymazlıklar, gözünde umursamazlıklar yaşananları yok sayıp vedalaştılar.

"Bir kitap düştü yere Kapandı bir pencere

       Ayrıldılar"

Anestezi

Kadehlerde yarım, dolapta hala bi 35lik kaldıysa eğer, ölmek zamanı değildi şimdi. Tam da “Pes!” diyecekken… Zamanında demiştik “Herkese, her şeye bir çaremiz var da, kendimize dermanımız yok” diye. Aynen de öyle.

-Rakı balığın pazarlama müdürü değil midir?

-Bir süre sonra kendi istediğin özellikleri hiç tanımadığın birine kıyafet gibi giydirmeye başlıyorsun.

Aynı kitabı okumuşuz, aynı filmi izlemişiz, aynı müziği dinlemişiz falan.

Hepsi hikaye!

Elemana giydirdiğin kıyafet aslında üstüne oturmamış ki, o ara sezon sonu diye kaçırmak istememişsin sadece, hatta bir beden büyük almışsın seneye de giyerim diye.

Sonra noluyo?

Kıyafetin altından çıkan adamın senin tanıdığın adamla alakası bile yok.

-Aslında hiç tanımaya çalışmadığın.

-Şimdi bundan sonrası tamamen şans. Kim diğer tarafı daha erken tanırsa o erken yırtıyo ilişkiden.

-Aşk konusunda ancak bu kadar can sıkıcı konuşulurdu. İncinicem diye aşktan kaçılmaz ki, nasıl olsa ölücez.

Ben de içmiyim o zaman rakıdan, nasıl olsa kusucam.

-Ne kadar açık konuşursam o kadar yaralanıyorsun ama. Keşke hep çakırkeyf kalabilen de, ne kussan ne başın ağrısa sabah…

/Kendime İyi Bak/

Bu bir rakı sofrası muhabbetiydi sadece en dolusundan. Her kelimesini dikkatle dinleten. Bana filmi ısrarla izleten küçük kardeşe minnettarım. İzlemesi için de yalvardığım insanlar oldu. Kulak asarsanız eğer, kaçırmayın derim. Farklı bakış açılarına açık olanlar için… Tabii kapılarını kapatanlara yasak bu film. Zaten anlamayacaklar ne anlatmak istediğini.

-Sıkıldın mı?

-Sıkılmadım.

Sıkılmadım diyen kim varsa, sıkıldı bizden Despina.

Aramızdaki en kıdemli darbelere içelim öyleyse. Madem çakırlaşan herkes “Beyaz giyme söz olur, siyah giyme toz olur” türküsü tersinden söylendiğinde fark edemiyor. Bizi de fark etmezler değil mi canımızı yakıp kaçanlar?

Güya durulacaktık. Biraz az içseydik olmaz mıydı sanki? Geçmiyor tabiî ki içince. Acıyı alıyor, bir nevi anestezi sadece. Uyuşturuyor bedenini belki de ruhunu. Hayır hayır “Uyuşukken sevemez ki insan” diyen ihtiyar duyuyorum seni. Önceleri uyuşmak içindi ama artık uyuşmaya çalışırken daha da çok seviyormuş insan. Bunu öğrendik.

Bir iz bırak burada, iz bırakanlar unutulmaz.

Bir ev vardı küçüktü belki ve bizimdi. 

Odalarda ışık yüzerdi ve bizimdi.

Bir gün hiç doğamadı güneş ve bitti.

“Antalya; bir insanın hayatında verebileceği en kötü karar.” dedi en sevdiğim oğlan kardeş.

Antalya çok korkunç. Antalya her şeyden önce çok tehlikeli.

Göze aldık.

             Geldik.

                        Bekliyoruz.

Halbuki huzur bulacağız sandık ilk günlerde. Kimse istemezdi böyle olsun, Yağmur’da, Deniz’de. O da bu da.

Özgürlük sandığımız şey Antalya’ydı o günlerde. Ya da birilerine kavuşmak. Bazısı için sevgili, bazısının sevgilisi o gamsızlık.

Yakalayamadık hiç birimiz aradığımızı.

Sadece istedik ki içelim;

İçelim ki kafamız güzel olsun. Peki neden?

Onları unutmak için. Arayıp bulamadığımız, yüzünü bile göremediğimiz, vazgeçtiğimiz herkes ve her şeyi bir nebze unutabilmek için.

Şimdi hepimizin niyeti şu güzel sandığımız şehirden kaçmak.

Kaçınca geçecekmiş gibi içince geçeceğini sandık. Günden güne daha da mutsuzlaştık.

Kaçınca aklımızdan çıkacak sandık o acıların hepsi. Ama son günlerde hep birbirimize ağlamayı öğrendik.

İşte şimdi sana ağlamak için geliyorum kız kardeşim. Sensin omzunu istediğim, sensin beni gerçekten anlayabilecek. Hiçbir şey sormadan beni dinleyebilecek. Yargılamayacak.

Bekle sekiz saat sonra omzundayım. Bekle ki senin olayım. Aslında bekle ki bana katlanmanı isteyeyim.

Seni çok özledim, sadece sana ihtiyacım var kız kardeşim. Senin omzuna, senin sarılışına, senin gözlerine. Çünkü benim yüzümden sen de ağlayacaksın çok. Belki de bu yüzden kaçtım bunca zaman… Sizi sıkmak istememiştim!

"İşte bende babamın öldüğü yaştayım" nakaratında sessiz kalanlardanım bu yüzden. Seni çok seviyorum baba. Aramızda geçen tüm belalara ve bela okumalara rağmen. Seviyorum seni. Çünkü doğum günündü dün!